Urodził się 15 marca 1913 roku jako syn gospodarzy Jana i Franciszki w Kamieniu Prusinie. Wszyscy znamy go jako Bolka Pielę. Był zdolnym i inteligentnym uczniem, więc po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Kamieniu, jako jeden z nielicznych w tych czasach, kontynuował naukę w Gimnazjum w Nisku, gdzie uzyskał tzw. małą maturę. Był także, przed II Wojna Światową, przedstawicielem młodzieży naszej wsi przy Parafii Rzymsko-Katolickiej w Kamieniu. Chyba jako jedyny po uzyskaniu wykształcenia powrócił do rodzinnej wsi, gdzie do końca życia prowadził gospodarstwo rolne odziedziczone po rodzicach.

Tadeusz Szewczyk

Siatkówka jako jedna z dyscyplin gier zespołowych bardzo dobrze nadaje się do masowego upowszechniania z kilku powodów, między innymi:
- ma łatwe przepisy,
- wymaga niewielkich wymiarów boiska,
- nawierzchnia, na której przeprowadzona jest gra, może być trawiasta, twarda, piaszczysta, itd.
Grę w piłkę siatkową rozpoczął w Kamieniu Bolesław Piela wraz z kolegami uczniami szkół średnich z Kamienia Prusiny w 1934 roku. Byli to między innymi: Władysław Miazgowicz, Wojciech Nicał, Wojciech Stec, którzy własnym sposobem wykonali siatkę, a na piłkę się złożyli. Po II wojnie światowej, tj. w 1946 roku, kiedy w Kamieniu powstaje LZS grę w piłkę siatkową organizuje prezes GS Antoni Konior z Rudnika bardzo dobry gracz w siatkówkę.

Profesor Jan Radomski

 

„ Nie głaskało mnie życie po głowie

Nie pijałem ptasiego mleka

No i dobrze, no i na zdrowie

Tak wyrasta się na człowieka"

Władysław Broniewski.

     Profesor Jan Radomski urodził się 18 czerwca 1898 r. w Kamieniu (obecny numer domu 398) w rodzinie chłopskiej. Od najmłodszych lat pasał krowy, pomagał w pracach gospodarskich i obserwował przyrodę. Naukę szkolną rozpoczął w Kamieniu, a następnie kontynuował w Gimnazjum w Dębicy. Na wakacje przyjeżdżał do Kamienia, by pracować przy żniwach. Dalej kształcił się w Przemyślu, gdzie w roku 1916 zdał przyspieszoną maturę (ze względu na toczącą się wojnę). Zaraz po maturze został wcielony do armii austriackiej jako podoficer. Walczył w Czarnogórze, Albanii i na innych terenach byłej monarchii austro-węgierskiej. Brał udział w wojnie j rosyjsko-polskiej 1920 roku, a w oddziale, którym dowodził I jako porucznik, miał ochotników z ziemi niżańskiej Bronił Jarosławia, zaszedł daleko na wschód, a następnie cofając się,zatrzymał się nad Wisłą, gdy zdarzył się "cud".  

Wiktor Legutko

- syn Marcina i Emilii Hołys urodził się 14 grudnia 1902 roku we Lwowie, w rodzinie kolejarskiej. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w 1922 roku podjął pracę jako nauczyciel w Żytyniu województwo łuckie (Łuck), następnie w Chorzowie a od 1927 roku we Lwowie i Gródku Jagiellońskim, gdzie pracował do wybuchu II wojny światowej. W tym okresie ukończył Studium przy Konserwatorium we Lwowie przygotowujące do nauki muzyki i śpiewu oraz kurs reżyserów teatrów ludowych. W czasie okupacji Lwowa zginęli rodzice i brat. On i Jego dwie siostry po wojennej tułaczce znaleźli schronienie w Stalowe Woli. Od 1 września 1944 Wiktor Legutko został kierownikiem szkoły w Kamieniu. Wszechstronne przygotowanie do pracy pedagogicznej pozwoliło mu na bardzo dobrą organizację i kierowanie szkołą a także tworzenie zespołów muzycznych, chóralnych i kapel ludowych.